Metodologia
WSPÓLNOTA JEST DOŚWIADCZENIEM NIEZWYKŁEGO
POCZUCIA BEZPIECZEŃSTWA I WYJĄTKOWEGO SZACUNKU
12 WYTYCZNYCH:
Każdy z nas przychodzi na świat obdarzony jakimiś talentami. Nie zawsze w ciągu życia one się ujawniają, bo zależy to od mnóstwa czynników, ale każdy z nas jakiś talent z pewnością posiada.
Budowanie wspólnoty jest takim właśnie ‚talentem’. O tyle jednak innym od typowych talentów, że posiadamy go wszyscy, co odkrył Scott Peck. Jest to w nas niejako ‚zaprogramowane’ podobnie jak zaprogramowany jest potencjał na wykonywanie operacji dodawania, mnożenia, mówienia i wielu innych.
Mówiąc o metodologii budowania wspólnot nie mamy na myśli kontrolowania czy zarządzania tym procesem. Proces ten rozwija się samoistnie w grupie, a zadaniem facylitatora jest go obserwować, rozumieć w którym miejscu tego procesu jest grupa i grupę o tym ewentualnie informować.
w nawiasach angielskie nazwy
© Copyright 2023 Edward Groody - Confidential
-
Słuchanie to nie to samo co słyszenie (Listen only listen)
-
Używamy komunikatów ‚ja’ (‚I’ Statements)
-
Poruszenie do mówienia (Moved to speak)
-
Podejmuj ryzyko (Take a risk)
-
Bądź emocjonalnie obecny (Be emotionally present)
-
Uwzględnij siebie i innych (Include yourself and others)
-
Zaufaj procesowi (Hang in there)
-
Jeśli jesteś niezadowolona/y, okaż to całej grupie (Voice displeasure to the entire group)
-
Każda osoba jest odpowiedzialna za swój własny sukces oraz za sukces grupy (Each person is responsible for the their success and the succes of the group)
-
Daj przestrzeń, znajdź tempo (Give space, find the pace)
-
Udział w warsztacie może być zarówno werbalny jak i niewerbalny (Participation can bez verbal or non verbal)
-
Niedoskonałość jest cnotą (Imperfection is essential)
Prawie 40 lat praktyki budowania wspólnoty zaowocowało sprawdzonymi praktykami pozwalającymi grupie (aczkolwiek nie jest to gwarantowane) uzyskać stan wspólnoty.
Metodologia sformułowana przez Scotta Pecka i poszerzona przez Edwarda Groody obejmuje:
* 12 wytycznych, których grupa powinna przestrzegać aby osiągnąć stan wspólnoty. Ich nieprzestrzeganie praktycznie gwarantuje, że wspólnota nie zostanie wytworzona. Wytyczne te są dostępne w widocznym miejscu poprzez cały czas warsztatów
* 4 fazy procesu budowania wspólnoty, które występują zawsze aczkolwiek ich długość i intensywność jest zawsze inna dla każdej grupy
* 40 lat skumulowanego doświadczenia w budowaniu wspólnoty, a to oznacza rozumienie, w której fazie budowania wspólnoty znajduje się grupa. Rozumiejąc jak wygląda ‚modelowy’ proces facylitator może podejmować interwencje, informując grupę gdzie jest w procesie i czy idzie w dobrym kierunku (bądź złym).
PSEUDOWSPÓLNOTA - Staramy się aby było miło, staramy się nie ‚nadepnąć komuś na odcisk’, udajemy, że jest miło, nawet wtedy gdy jest okropnie i robimy to ‚dla dobra’ grupy. Udajemy kogoś, kim nie jesteśmy, trudne sprawy ‚zamiatamy pod dywan’
CHAOS - Zaczynamy ‚skakać sobie do oczu’, jesteśmy zawiedzeni, rozczarowani i wściekli zarówno na innych jak i na kogoś, kto facylituje warsztaty. Odłączamy się od grupy lub/i próbujemy grupie narzucić swoje zdanie, rozwiązania i stworzyć strukturę grupy
OPRÓŻNIANIE - Zaczynamy się dzielić swoimi trudnymi sprawami. Otwieramy się na inność drugiego człowieka dostrzegając, że nie ma między nami zasadniczych różnic. Nabieramy zaufania, coraz większego. Tworzymy pustą i przyjazną przestrzeń dla ‚wchłonięcia’ inności innych ludzi.
WSPÓLNOTA - Wzrasta nasze poczucie bezpieczeństwa bo widzimy, że to czym się dzielimy nie jest przeciwko nam w żaden sposób wykorzystywane. Rośnie poczucie spokoju i radości z samego faktu przebywania z innymi ludźmi. Widzimy negatywne cechy innych ludzi ale przestają nam one zasadniczo przeszkadzać, traktujemy je z życzliwym pobłażaniem, bo wiemy (lub raczej odczuwamy pewność), że w głębi naszego JA jesteśmy tym samym