Najstraszniejsza samotność to nie ta, która wynika z bycia samemu, ale ta, która wynika z niezrozumienia;

samotność stania w zatłoczonym pokoju, otoczonego ludźmi, którzy cię nie widzą, którzy cię nie słyszą, którzy nie znają prawdziwej istoty tego, kim jesteś. I w tej samotności czujesz, jakbyś zanikał, znikał w tle, aż staniesz się niczym więcej niż duchem, cieniem swojego dawnego ja.To ten głęboki ból duszy, gdy jesteś otoczony ludźmi — przyjaciółmi, rodziną, współpracownikami — a mimo to czujesz się całkowicie niewidzialny. Możesz się uśmiechać, kiwać głową i wykonywać ruchy, ale w środku czujesz poczucie izolacji, którego słowa nie są w stanie w pełni uchwycić.

Czujesz, że nikt cię naprawdę nie rozumie, jakby najprawdziwsze części ciebie były ukryte, pozostawione nierozpoznane, podczas gdy świat uznaje tylko tę wersję ciebie, która do niego pasuje.Ten rodzaj samotności uderza mocno, ponieważ nie chodzi o brak ludzi; chodzi o brak połączenia. Pragniesz, by ktoś widział cię takim, jakim naprawdę jesteś, by ktoś zrozumiał język twojej duszy, twoje dziwactwa, twoje marzenia i zawiłości twojego serca. Ale kiedy jesteś niezrozumiany, czujesz, jakby między twoim wewnętrznym światem a światem zewnętrznym istniała nieprzekraczalna przepaść. To tak, jakbyś stał za szklaną ścianą, rozpaczliwie mając nadzieję, że ktoś spojrzy przez nią i naprawdę cię zobaczy, tylko po to, by zdać sobie sprawę, że patrzy tuż obok ciebie.W tej przestrzeni poczucia nieznanego zaczynasz kwestionować siebie. Zastanawiasz się, czy powinieneś się zmienić, czy powinieneś stać się tym, czego świat oczekuje lub pragnie, tylko po to, by poczuć odrobinę akceptacji. Ale nawet wtedy samotność nie znika; tylko rośnie. Ponieważ głębszą tragedią jest powolne zanikanie twojej własnej istoty, części ciebie, które zaczynasz ukrywać lub puszczać, po prostu, by należeć. Stajesz się cieniem, duchem żywego ja, którym kiedyś byłeś, dryfującym w ciszy, trzymającym się nadziei, że pewnego dnia ktoś może cię zrozumieć. To, co sprawia, że ​​ten rodzaj samotności jest tak bolesny, to nie tylko tęsknota za byciem kochanym — to tęsknota za byciem znanym i kochanym za bycie znanym. Aby ktoś spojrzał na części ciebie, które są chaotyczne, skomplikowane, a nawet zepsute, i powiedział: „Widzę cię. Rozumiem. I jestem tutaj”. To tęsknota za kimś, kto usłyszy najcichsze szepty twojego serca i poczuje głębię twojej duszy bez osądzania lub oczekiwań.Jednak nawet w tej strasznej samotności jest cicha siła. Jest odporność w trzymaniu się swojej istoty, nawet gdy wydaje się niewidzialna. Jest odwaga w podtrzymywaniu swojego światła przy życiu, w odmowie pozwolenia, aby nieporozumienie świata zgasiło ogień w tobie. Możesz czuć się niewidzialny, ale prawda jest taka, że ​​twoja wyjątkowość, twoja złożoność, to to, co czyni cię niezwykłym. Gdzieś ktoś to doceni. A do tego czasu możesz to docenić ty.

Czasami podróż przez bycie niezrozumianym prowadzi do głębszego zrozumienia siebie. Uczy cię akceptować siebie, nawet jeśli świat nie jest na to gotowy. Zachęca cię do znalezienia spokoju w swoim własnym towarzystwie, do pielęgnowania części siebie, które czują się samotne i niezauważane. I z czasem możesz odkryć, że właściwe połączenia — te, które cię widzą, słyszą i znają — pojawiają się, gdy najmniej się ich spodziewasz.Więc trzymaj się. Utrzymuj swoją istotę przy życiu. Odmów stania się cieniem, nawet jeśli oznacza to stanie samemu przez jakiś czas. Twoje prawdziwe ja zasługuje na to, by je celebrować, i chociaż oczekiwanie może wydawać się długie, piękno bycia w pełni znanym jest warte każdej chwili. Twoi ludzie — ci, którzy naprawdę rozumieją twoją duszę — są tam, a gdy cię znajdą, straszna samotność zacznie zanikać. Zdasz sobie sprawę, że twoja istota nigdy nie miała być ukryta. Zawsze miała świecić.-Co dla ciebie znaczyłoby poczucie, że ktoś naprawdę cię zna i rozumie? (ORWELL https://www.goodreads.com/quotes/12357688-the-most-terrible-loneliness-is-not-the-kind-that-comes)

Warsztaty budowania wspólnoty, które prowadzimy właśnie temu zjawisku maja zapobiec. Intymność, zrozumienie i głębia połączenia. Tak jak wymyślił to Scott Peck.. Zapraszamy do połączenia!

© 2025

Wszystkie prawa zastrzeżone