COHOUSING
Cohousing to określenie dla wspólnotowego rodzaju zamieszkiwania, będącego odpowiedzią na zjawisko alienacji w miejscach zamieszkania, w których nikt nie zna swoich sąsiadów, w wyniku czego nie istnieje poczucie wspólnoty społecznej.
Miał on swoje początki w latach sześćdziesiątych XX wieku w Danii, a do Ameryki Północnej dotarł pod koniec lat osiemdziesiątych. Osiedle cohousingowe złożone jest z w pełni samodzielnych, prywatnych mieszkań, ale posiada również powierzchnie zbiorowe, na przykład wspólną dużą kuchnię, pokój spotkań, miejsce rekreacji, wypoczynku, warsztat, bibliotekę czy miejsce zabaw dla dzieci. Przestrzeń wspólna daje możliwość pogłębiania życia społecznego poprzez organizację spotkań (zarówno formalnych, dotyczących na przykład planowania zabudowy, jak i towarzyskich), opracowywanie różnego typu projektów, budowanie przestrzeni oddzielonej od ruchu samochodowego i zachęcającej do relacji międzyludzkich. Wspólnoty cohousingowe charakteryzują następujące cechy:
— cel utworzenia grupy — idea bez ideologii — członkowie wspólnoty organizują się i integrują w imię idei alternatywnego stylu życia, jednak nie łączy
ich żadna, wspólna ideologia czy wyznawany kult;
— partycypacja przyszłych mieszkańców w procesie projektowania i budowy osiedla — osoby chcące zamieszkać w cohousingu spotykają się i współpracują jeszcze przed powstaniem osiedla;
— wspólne udogodnienia — z wszelkiego rodzaju przedmiotów, narzędzi czy pomieszczeń grupowych mogą korzystać wszyscy członkowie cohousingu;
— wspólne zarządzanie posiadłością decyzje dotyczące wspólnoty podejmowane są przez ogół mieszkańców;
— brak hierarchii w grupie — wszyscy członkowie cohousingu są równi i w takim samym stopniu zobligowani są do ponoszenia odpowiedzialności za
miejsce, w którym mieszkają, i angażowania się w jego rozwój;
— niezależność fi nansowa każdego mieszkańca — wspólnota nie jest źródłem dochodów, czynności wykonywane przez członków grupy na terenie osiedla
nie są opłacane. (Oryginał: https://repozytorium.uni.wroc.pl/dlibra/publication/101331/edition/94255/wspolnoty-intencjonalne-jako-przyklad-alternatywnego-stylu-zycia-ambrozinski-dariusz)
Idea Cohousing napotyka w którymś momencie praktycznie zawsze na barierę, która jest najczęściej powodem rozstania razem zamieszkującej grupy. Barierą ta jest stawianie własnych oczekiwać ponad oczekiwania i dobro grupy. Jest to teoretycznie naturalne ale na dłuższą metę, jeśli robią to wszyscy, to trudno z tym żyć. Członkowie grupy zaczynają się separować od siebie, coraz rzadsze są chwile radosnego śmiech, a za to coraz częstsze kłótnie lub nerwowa cisza. Dlaczego tak się dzieje? Dlatego, że nie powstała wspólnota, stan połączenia, stan wzajemnego odczuwania i troski.
I dlatego do cohousingu, aby był on trwały i radosny potrzebne jest wytworzenie tego stanu. Stanu wspólnoty, o którym tak naprawdę jest cała nasza strona.
Warsztaty budowania wspólnoty są dokładnie tym co powinno się wydarzyć aby cohousing był trwały i bezkonfliktowy
© 2025
Wszystkie prawa zastrzeżone
